خاطرات پراکنده اینترنی

۱-از پیرمرده شرحال میگرفتم پرسیدم آقا شیکمتون کار میکنه؟گفت:ای بابا کار کجا بوده الان همه جونا هم بیکارن من که دیگه جای خود دارم.

2-یه مریض داخلی داشتیم اسمش صد تومنی بود یک هفته تمام پروندشو میبردیم مورنینگ(گزارش صبحگاهی که اساتید و دانشجویان میان و چندتا پرونده از بیماران بستری را بررسی میکنن و اینترن یا رزیدنتی که بیمارو بستری کرده سوال پیچ یا احیانن اساسی حالشو میگیرن)جذابیت اسم صدتومنی باعث شد تو این هفته هر روز پرونده او بررسی بشه

۳-وقتی استاد جو گیر میشود

اینترن اطفال بودم اون سالی که سال سارس بود و میگفتند ایران هم سارس اومده <یه بچه ۳ ساله با تنگی نفس بستری کرده بودیم استاد جو گیر شده بود و گفت این سارسه .هر چی گفتیم بابا نیست اخه این بچه تو تمام فامیلشون فقط دایش کویت بوده اون هم که جنوب غرب آسیا است نه جنوب شرق آسیا .ولی استاد جو گیر شدهبود و  منه بیچاره که اینترنش بودمو گذاشت اینترن فیکس مریض((یعنی باید از کنار تخت بیمار تکون نمیخوردم و هر ساعت علایم حیاتی و وضعیت گزارش میدادم))و استاد جو گیر همه رئیس و روسا و اتند های عفونی و داخلی را قطار میکرد که شما هم ببینید من سارس کشف کردم

احتمال دودر کردن در حد صفر بود به همه سپرده بود اینترن من از کنار تخت بیمار تکون نخوره حتی برای قضای حاجت.۱ روز ۲ روز ۳ روز گذشت تا اینکه خدا لطف کرد و بچه خودش خوب شد

والدین طفل بیمار به خیالشون که من همه کاره بودم و وجود من اونهم ۳ شبانه روز در بالای تخت بیمار  باعث بهبودی شده با اهدای یک قاب بزرگ تقدیر و چند جعبه شیرینی از من به خاطر تلاش جانفرسا در بهبودی بچه از یک بیماری عجیب و غریب تشکر کردند

راستی من اینجا هم هستم